توصیف امام علی(ع) از سختی های عالم قبر/ حکایت گذر پیامبر(ص) بر گروهی که بلند می خندیدند...

امام علی(ع) در خطبه نود و نهم نهج البلاغه از زهد و ترک دنیاپرستى سخن مى‏ گوید و می فرماید: او را بر نعمتهایى که عطا فرموده ستایش مى‏ کنیم و در کارهاى خود از او استعانت ‏مى‏ جوئیم، از او سلامت در دین مى‏ خواهیم همان گونه که تندرستى در بدن از او تقاضا داریم. اى بندگان خدا شما را به ترک این دنیائى که سرانجام شما را رها می سازد توصیه مى‏ کنم‏ گرچه شما ترک آنرا دوست ندارید، دنیایى که جسمهاى شما را کهنه و فرسوده مى‏ کند با اینکه دوست دارید، همیشه تازه و نو باشید. شما و دنیا به مسافرانى مى‏ مانید که تازه گام در جاده نهاده‏ اند احساس مى‏ کنند به ‏انتها رسیده‏ اند و تا قصد رسیدن نشانه‏ اى در وسط راه مى‏ کنند گویا به آن رسیده‏ اند. آن چنان دنیا به سرعت مى‏ گذرد که هنوز گام در آن نگذارده پایان مى‏ یابد. در حالی که براى‏ رسیدن به مقصد نهایى باید راه زیادى را بپیماید. اما چگونه مى‏ تواند به مقصد برسد کسى که روز معینى در پیش دارد و از آن تجاوز نخواهد کرد. مرگ به سرعت او را می راند و عوامل مختلف او را به زور و برخلاف میل به‏ جدایى از دنیا وادار مى‏ سازد.